Opkomst en ondergang van een belofte

Opkomst en ondergang van een belofte

De volksbeweging die Pim Fortuyn in gang had gezet en ons zoveel beloofde is helaas verzand en opgedroogd, niet gedoofd, maar opgelost en verwaterd door de vele perikelen. Hoe kon het dat een massale ruk naar de LPF verdampte en oploste, waar ging het met deze veenbrand mis? Wat waren de oorzaken en gevolgen dat deze enorme potentiële volksbeweging nagenoeg verdwenen is.

De aanloop naar de LPF, Lijst Pim Fortuyn, was er één van hectiek en tevens de basis van het latere debacle, domweg de Leider werd vermoord en er was nauwelijks sprake van een goede partijstructuur, geen kader, geen opvolger(s) en geen hecht netwerk van regionale en lokale afdelingen, alles was na de uitzetting van Pim uit Leefbaar Nederland, met kunst en vliegwerk opgezet door welwillende en hardwerkende mensen, maar er was geen echt gestaald kader of een kloppende organisatie, sterker nog alles draaide op basis van persoonlijke inzet en leden die nog geen leden waren, bestuurders die geen bestuurders waren.

De rayonbestuurders waren allemaal bevlogen mensen die ieder een eigen afdeling aanstuurden en druk bezig waren de verkiezingen te winnen, na de moord stortte de LPF niet direct ineen, maar vocht iedereen keihard door om postuum PIM de overwinning te geven die hij zou hebben behaald, maar de perikelen waren toen al zichtbaar.

De ruim 50 kandidaten op de kieslijsten waren vogels van allerlei pluimage, waarvan er 26 in de kamer kwamen, niemand kon elkaar, niemand kende de juiste politieke agenda, niemand was voorbereid op een dergelijk drama, niemand had ooit gerekend op een dergelijke start en niemand kon de onverwacht vermoorde leider vervangen.

De Nederlandse kiezer had zijn hoop gevestigd op deze club, maar realiseerde zich niet of nauwelijks dat diezelfde club nauwelijks de lijnen had uitgezet, laat staan de taken had verdeeld, inzicht had in de wederzijdse bekwaamheden of juist tekortkomingen, zodat de start min of meer leek op een kippenhok waarin een vos was binnengedrongen.

Binnen de ploeg van beoogde kamerleden waren er al meteen perikelen wie wel en wie niet de ware “fortuynisten” waren, ook brak er al snel een bestuursstrijd los over wie de macht over de vereniging zou krijgen. Iedereen kent ondertussen de perikelen van de allereerste en latere ledenvergadering, die ontaarde in een soort van slagveld, maar waar de medeoprichters Dost en Langedam het veld moesten ruimen en de ploeg Maas met Herben als fractieleider het uiteindelijk wonnen, maar met een totaal verdeelde en verscheurde achterban.

Binnen de kamerleden van het eerste Kabinet waar de LPF aan deelnam, was ook vanaf het begin verdeeldheid en de zittende politieke partijen maakten dankbaar misbruik van deze tweespalt, of eigenlijk trippelt (onroerend goed, defensie, overigen) en met een handige politieke zet van CDA en VVD barste het eerste Kabinet en stond de LPF te kijk als een ruziemakende en verdeelde vereniging, want de kamerleden maakten meer ruzie met elkaar dan met de rest van de kamer.

Ook landelijk ging er van alles mis, gesjoemel met ledenlijsten, vergaderingen die uiteindelijk dan weer wel en dan weer niet officieel waren, rayonleiders die buitenspel werden gezet, besturen die afgezet werden of ineens vervangen werden door Ad-interim besturen, hectische jaar en ledenvergaderingen en tenslotte de totale ondergang van een volksbeweging, waar meer en meer mensen, lees kiezers en leden, zich vanaf keerden, moe van de ruzies, machtsspelletjes, marchanderen van machtigingen, ledenlijsten enz. enz.

De eerste landelijke vergadering bleek onrechtmatig en ontaarde in een complete chaos, de eerst volgende officiële landelijke vergadering konden de leden kiezen uit O Hammerstein en E Maas en co als bestuur, of hun financier(s) kwijtraken en manipuleerde en dirigeerde de heer Hammerstein met zijn beruchte kookwekker de spreektijd van de overige kandidaten, het resultaat is genoegzaam bekend.

In iedere vergadering zowel landelijk als regionaal was er wel wat, of bestuurders moesten opstappen of er werden per handopsteking leden geroyeerd, zonder dat zij zich konden en mochten verdedigen, hierbij zaten mensen van het éérste uur, die zeer veel onbaatzuchtig tijd en zelfs geld hadden besteed aan de oprichting en uitbouwing van de vereniging. Rayonbestuurders verdwenen één voor één op soms meer of minder “aandringen” van het landelijke bestuur en beloftes aan leden, bestuurders en mensen op kieslijsten werden nimmer of nauwelijks nagekomen.

De eerste afscheiding van Winnie de Jong en Cor Eberhart als zelfstandige fractie was in feite de eerste splintergroep, die het niet haalde bij de nieuwe verkiezingen, ook al was Winnie ooit naar voren geschoven als vaandeldraagster, maar er zouden er meer en meer volgen, met als uiteindelijk resultaat het totale leeglopen van de LPF op weg naar de Nul zetels.

Binnen de vereniging woede keer op keer een machtsstrijd tussen diverse financiers, regionale bestuurders, machtsgroepen en hun sympathisanten en zo zagen de kiezers steeds weer nieuwe splinters ontstaan die riepen dat zij de erfgenamen waren van het gedachtegoed van Pim Fortuyn.

Theunissen, Maas, maar ook Martin Fortuyn en vele anderen probeerden koste wat kost via overleg, via achterdeuren en via het bewerken van dissidenten en steeds weer nieuwe bestuurders het onafwendbare zinkende schip te redden, welke ze zelf trouwens grotendeels lek gemaakt hadden met hulp van hun alom aanwezige Ruud Both en kompanen.

Wat te denken van een wetenschappelijk bureau, dat geleidt werd door een man die verklaarde geen enkele affiniteit met het gedachtegoed van Pim Fortuyn te hebben, professor Snel die bovendien afkomstig was uit de gelederen van Leefbaar Nederland.

Of districten waar soms zelfs twee besturen naast elkaar, elkanders legitimiteit betwisten, gehannes over vergoedingen, stemmingen bij volmacht, chaotische provinciale verkiezingen, onrechtmatige royementen van leden, ach het leek soms wel een soap als het niet zo triest was.

Uiteindelijk moesten twee onafhankelijk door de leden gekozen hoofdbestuurders het veld ruimen en was het einde van een droom veranderd in een nachtmerrie, met als voorlopig sluitstuk een elkaar snel opvolgend bestuur dat vanwege juridische perikelen de één na de ander het veld moest ruimen en uiteindelijk zelfs de fractie geen lid meer was van de LPF als vereniging en uittredende statenleden die of zelfstandig werden of zich aansloten bij andere groepen.

De ontevredenen organiseerden nieuwe partijen, die allemaal hoopten dat ze destijds of als belangrijke machtsblok de LPF bestuurlijk (deels) konden overnemen, of dat ze later de rol van de LPF als politieke beweging konden overnemen.

Als het niet zo triest was, kon de afstandelijke waarnemer hilarische taferelen waarnemen, mensen die van de éne club naar de andere verhuisden, sneller dan ik mijn sokken verschoonde, of erelid werden om vervolgens hel en verdoemenis uit te spreken over hun nieuwe of vorige vereniging, sommigen waren zelfs lid van meerdere verenigingen tegelijk om vervolgens bij al deze verenigingen te trachten een bestuurlijke of leidinggevende rol te spelen en men maakte elkaar het leven zuur.

Het resultaat is genoegzaam bekend, veel van deze splinters, zoniet allen zullen nimmer de kiesdrempel halen, de LPF kan hoogstens 1 a 2 zetels binnenhalen met een goede en dure campagne als de machthebbers en financiers dat er tenminste nog voor overhebben, anders is het einde verhaal en einde LPF.

Michiel Smit wordt verketterd als te rechts en niet fortuynistisch, maar heeft als enige het wel begrepen, dat je aan een partij moet bouwen en eerst een goede organisatie op poten moet zetten. Hij koketteert niet met de naam en erfenis van Pim, maar volgt zijn eigen koers, die op sommige punten parallel ligt en op andere gebieden afwijkt, maar Nieuw Rechts is buiten de groep Wilders de enige nieuwe partij die momenteel een reële kans maakt op een aanval op de zittende elite en wat maar te vaak en gemakkelijk vergeten wordt. Michiel heeft wel het vertrouwen van wijlen Pim Fortuyn voor de gemeente Rotterdam gekregen en dat kunnen veel splinters bepaald niet zeggen.

Een pakkende partijnaam, een klinkend program, persberichten, die nimmer de landelijke media halen, mooie email periodieken en ledenlijsten van marginale grootte, zijn nu niet bepaald de basis voor een landelijke succesformule. Net als in de supermarkt, de mensen vertrouwen op bekende merken of hen die zichzelf bewezen hebben, zo ook de kiezer.

De enige grote kans op een nieuw Fortuynisme is nog dat al die splinters zich verenigen tot één landelijke federatie en zich aaneensluiten en met één kieslijst naar buiten treden, ik heb dat al eerder geroepen en ook met diverse mensen besproken, maar helaas zitten er teveel ego’s in de weg en is het onderlinge wantrouwen te groot. En de fractieleden zijn al aan het shoppen of overdenken waar en bij wie ze zitting gaan nemen, zelfstandig worden of straks toch bij elkaar kruipen of hopen op een wonder, maar ze kunnen niet meer teren op de naam en de uitstraling van wijlen PIM, ze zullen nu zelf het politieke kader neer moeten zetten en het vertrouwen van de kiezers terug moeten winnen, dat is een Hell of an Job.

De lachende derde is momenteel nog de SP die spint grof garen bij deze broederstrijd, want het volk is de bestuurlijke elite meer dan zat en bij gebrek aan natuurlijk leiderschap bij de splinters, een overvloed van stigma’s en dogma’s vanuit de media voor alles ter rechterzijde kiest men voor het bekende alternatief, kiezen de meeste zwakkeren voor de tomaat en ook de PvdA deelt mee in de winst van de teleurgestelden, de veenbrand smeult voort wachtend op nieuwe zuurstof om te ontbranden.

De LPF is weg, op de achtergrond opereren nog wel enkele dames en heren die trachten het lekke en halfgezonken wrak opnieuw leven in te blazende meesten hebben zich echter afgewend en anderen zijn of iets zelf begonnen of zijn tot één van de vele splinters toegetreden en leven met hun gedachten in het recente verleden van een machtig politieke beweging. Wie nadenkt, stemt op de enige bruikbare alternatieven Nieuw Rechts of Wilders beiden verguisd en beiden niet koketterend met de naam van fortuynisme, maar wel de enigen die een goede basis en kans hebben.

Voorgaande is slechts een summier en verkort overzicht geschreven door een gewoon ex-lid, die vanaf het prille begin actief was, met plakken, vergaderen, folderen en schrijven, zoals o.a in de Pimpamflet van Lex Coblijn, lid en later mede beheerder van het Pim Fortuyn forum, die afhaakte vanwege de eeuwig durende machtspelletjes en strijd en zich verbaasde aan de totale afwezigheid van het bestuur en fractieleden tijdens het proces tegen de moordenaar van hun politieke leider en naamgever.

PS

Ik heb de perikelen maar weggelaten van de malversaties van “gewone” leden die toegang hadden tot het partijbureau, de problemen met ledenlijsten, de machtstrijd tussen de financiers, invloedsgroepen zoals zelfs criminelen, de nimmer ingeloste belofte van Herben over openheid van de gang van zaken bij de JSFdie hij beloofde op de landelijke vergadering, de feestjes, de hotel en reisdeclaraties, terwijl men sliep bij lokale leden, het onrechtmatige bestuur van bestuursleden die feitelijk geen Nederlands woon en verblijfadres hadden, de verschillende bestuurders die niet bepaald een blanco strafblad bleken te hebben, de gemanipuleerde kieslijsten van de provinciale verkiezingen die opnieuw door een slim hoofdbestuur door de strot van de leden werden geduwd, het voortrekken van “bevriende” kandidaten en het achterstellen en soms zelfs geheel negeren van ledenkandidaten, leden die meer dan intieme banden hadden met fractieleden en bestuur en daar misbruik van maakten, de stem trucs met machtigingen van leden die niet eens in die provincies woonden, de desinformatie en leugens die over lokale bestuurders en leden verspreid werden, het manipuleren van websites en het vele malen spelen op de man of vrouw, ach een hele waslijst, die meerdere pagina’s zouden beslaan en een compleet boek zouden kunnen vullen.

Bovenstaande artikel is gepubliceerd in enkele bladen