Onmenselijk den Haag heeft een MENS

Vandaag in het speciale debat naar aanleiding van het interview van de heer Nawijn dat binnenkort in de Nieuwe Revu komt, blijkt dat we niet geregeerd worden door mensen van vlees en bloed, maar door automaten, door robots.

Groen Links Femke Halsema vond niet dat je als minister je je mag uiten als mens, ook de SP, CU, PvdA, CDA en D66 vielen over elkaar heen om maar vooral duidelijk te krijgen dat de minister niet als mens mag reageren, want dat is ongepast.

Nu snap ik eindelijk waarom wij allen er zo emotioneel belazerd aan toe zijn, onze bewindslieden, wie bedenkt alleen al zo’n woord, mogen geen emotionele uitlatingen doen, sterker nog het is hen verboden als mens te reageren, want het ambt verbied dat en als je dat niet kan, dan moet je maar geen minister worden, was het oordeel van de kamer.

Ik weet de uitslag niet van het verdere verloop van dit krankzinnige debat, aangezwengeld door gefrustreerde en emotieloze politici, die menen dat je als minister geen menselijke gevoelens mag en je zeer zeker niet mag laten verleiden tot persoonlijke uitlatingen tijdens een interview.

Ik heb zelden helderder en duidelijker gezien welke krankzinnige loslopende emotieloze lieden ons land denken te mogen vertegenwoordigen in de kamer, als je iemand die in een interview geconfronteerd wordt met vragen over gruwelijke moordaanslagen en moorden, alsmede wantoestanden in de maatschappij en die naar zijn menselijke mening wordt gevraagd, publiekelijk in de kamer aan de schandpaal wilt nagelen vanwege zijn persoonlijke mening, enkel en alleen omdat hij nu nog minister was, dan wordt ik kostmisselijk.

Je mag schijnbaar wel minister zijn, maar dan mag je bepaalde gevoelens niet hebben, althans niet uiten, maar als lijsttrekker of woordvoerder in de kamer mag je dat weer wel, maar dan alleen als het correct is, maar nimmer als mens, want een politicus behoort dus zijn menselijke gevoelens en dus zijn mens zijn af te leggen.

Schizofrenie in optima forma , maar dat kan onze volksvertegenwoordigers niet schelen, zij willen, nee eisen dat de minister geen mens is, maar willen wel van hem weten waar hij als mens staat, maar dat mag niet, want als hij menselijk antwoord, dan is dat tegen de kamerregels in, dus mag hij alleen als minister antwoorden, maar dat hij tevens beoogd lijsttrekker is, geeft hem wel het recht de standpunten van zijn partij te verkondigen, mits dat maar niet botst of verkeerd uitgelegd kan worden als zijn hoedanigheid als minister, maar aan zijn mens zijn heeft iedereen dus schijt.

Ja schijt, en geen sorry voor het woord, want ik wordt hier schijtziek van, ik kan hier kots en kotsmisselijk over worden, ik snap eindelijk waarom onze lieve landje is verworden tot een open inrichting, waar lieden rondlopen die op het oog redelijk normaal overkomen, net als u en ik lopen en functioneren, maar volledig de kluts kwijt zijn, zij hebben namelijk hun menselijke gevoel uitgesloten en op die wijze voeren ze het beleid.

Daarom hebben steeds meer mensen schijt aan het beleid, daarom is de burger verworden tot een verweesde burger, door deze gesjeesde emotieloze studentikoze betweters, met het verstand van een vette hamburger. Klef, smaakloos, geurloos en slechts tijdelijk vullend, zo is dus de Nederlandse politiek, alleen klef, smaakloos en emotieloos slap lullend.

Het debat, met een venijnige Nawijn op het einde, althans het gedeelte wat ik kon zien, gaf een onthutsend beeld en indruk van de dames en heren, die enkel oreren en geestelijk onaneren en op onthutsende wijze hun gebrek aan menselijke gevoelens over de beeldbuis uitstortte, gelijk een zeer slechte B pornofilm, hijgend en schichtig interrumpeerden, want kijk wij zijn de echte salon geleerden.

Nee wij tonen geen emoties, wij snoepen elkander woordjes af en vragen verbaasd en vol gespeelde verontwaardiging naar de diepere roerselen van de heer Nawijn, maar dat enkel en alleen om te laten zien, dat we het ambt van volksvertegenwoordigers als geen ander verstaan, ja want voor ons is het slechts een baan. Wij staan boven dat gewone volkse, dat platvloerse, dat keukenmeiden taal, nee wie naar onze debattechnieken kijkt ziet het professionele verhaal.

Het slaat kant nog wal, maar Nawijn zal men willen lozen, slechts omdat hij uitsprak als bewogen mens, wat het ganse volk soms wel eens uit, als er weer eens een kind of mens op walgelijke wijze vermoord wordt, Nee hij was en is niet voor de doodstraf, hij sprak gewoon zijn gevoelens uit, maar dan roept de hele Haagse kliek ERUIT.

Nawijn ik kan slechts zeggen, je sprak als mens, je maakte anderen deelgenoot van je twijfels, van je zielenroersels, je dacht aan wat de gewone mensen in de straat ook aanvoelden, maar dat je is verboden, omdat onze vertegenwoordigers niet meer zijn dan domme emotieloze automaten, vastgepind aan regeltjes en eigen bedachte normen, zonder te denken aan de emotie stormen.

Stormen van emoties, als er weer eens een kind aan stukken gesneden is, weer emoties als een jonge knul op het trottoir zijn einde vind, weer emoties als iemand vol kogels wordt gepompt, maar in de 2e kamer zwijgen we terstond en komen de woorden niet uit hun mond, want zij zijn volksvertegenwoordigers en weten hoe het hoort, zij hebben namelijk allemaal een gaatje in hun kop geboord en zijn dus niet voor rede vatbaar en lichtelijk gestoord.

Nawijn sprak als mens in dat interview en als hyena’s en gieren vielen ze over hem heen, het journaille en de 2e kamer, massaal en indringend, bijna als in een bezwerend lied zingend, dat hij dat niet had mogen doen, niet als minister en niet als mens, want de politiek kent haar grens.

Ik hoop dat veel Nederlanders zullen beseffen, dat daar eindelijk een MENS stond en geen automaat, geen goedkope liedjeszinger, geen papieren draken bedwinger , maar een MENS met gevoel die wat wilde duidelijk maken, maar door de gehele kamer in zijn hemd werd gezet, want men wil geen menselijke emoties en gevoelens, want daarvoor heb je bewogen en bevlogen mensen nodig en die vond je niet in den Haag.

Nu met Nawijn is er eindelijk opnieuw een mens in het politieke strijdperk getreden, bedankt mijnheer Nawijn, heel even deed het door uw optreden geen pijn en dat vinden wij wel fijn.