Nawijn een man naar mijn hart

We kennen allemaal het verhaal van Pim Fortuyn, welke bij LN weg moest vanwege zijn standpunten en art. 1 van de grondwet, heel Nederland viel genadeloos over hem heen, hij was een charlatan, wist niet waarover hij sprak en dat was één van de redenen waarom LN met Pim destijds brak.

Pim ging onverminderd en onvervaard door en men zag met lede ogen alle zwevende stemmen naar hem toevliegen, als ware hij een magneet, wat hij zei of dacht er niet meer toe deed. De partij door hem in arren moede en nood opgericht schoot dwars door dit land als een weerlicht en als een komeet omhoog, aan het einde wachtte een ongekende triomfboog.

Een kogelregen stopte dit succesverhaal, wat niet lukte verbaal, lukte wel met kokend metaal.

Ondanks alle commotie, verdriet, wanhoop en ellende kreeg zijn ideaal toch nog een vervolg, de kiezers maakten zijn partij tot bijna de grootste van het land, maar zonder duidelijke leider, zonder heldere richtlijnen, was dit politieke experiment en evenement gedoemd te verzanden in roddel en achterklap, want geen van hen had voldoende in huis om hem te vervangen.

Heel Nederland volgde de verrichtingen van zijn partij in de Kamer met argusogen, iedere stap en ieder woord werd op een goudschaaltje gewogen, terwijl de pers zich permitteerde om over nagenoeg alles te hebben gelogen, werden zij in en om de kamer nauwelijks gedoogt of geloofd, dus Zalm kijk met en schuin oog naar de peilingen om op tijd de stekker eruit te trekken, hetgeen hem met hulp van het CDA vakkundig lukt.

In de kamer was echter één rots in de branding, één man die zei wat hij dacht en deed wat hij zei, Nawijn, niet geliefd bij de tegenstanders, want Hilbrand kende zijn merites en ook het Haagse gekonkel en deed correct en met verve zijn werk, hetgeen duidelijke meetbare vruchten afwierp, zeer tegen de zin van de politieke mores van leugens en bedrog.

Maar Hilbrand had een achilleshiel, hij had en heeft namelijk een menselijke ziel, hij gaf een blad, de Nieuwe Revu, een interview en binnen het kader van een journalistiek en menselijk verhaal, zei hij verbaal, dat hij geen bezwaar had tegen de doodstraf, althans zo werd dat uitgelegd. De man had het geheel anders en in een andere context gezegd, maar men had onder hem en zijn populariteit een duidelijke bom gelegd.

Geheel politiek Den Haag, zijn eigen partij niet uitgezonderd, viel in een extra vergadering over hem heen, net als PIM destijds had hij tegen de politieke correctheid gezondigd, want je mag als mens wel, maar als minister niet over de doodstraf praten, althans zo liep politiek den Haag te blaten.

PIM werd door LN verstoten, Nawijn werd door zijn eigen partij in de hemd gezet en politiek correct gedumpt, oftewel geslachtofferd vanwege de standpunten over de doodstraf en dat door een partij, waarbinnen nagenoeg 70% voor de doodstraf bleek te zijn en binnen het land een krappe minderheid van 42%, bleek hij niet te mogen discussiëren over het al dan niet toepassen van de doodstraf.

Ik ben mordicus tegen de doodstraf, maar ik ben ook tegen het slachtofferen op oneigenlijke gronden van politici die voor hun mening durven uitkomen en die om puur politieke redenen de monde worden gesnoerd, bij PIM deden de leefbaren het nog publiekelijk, bij Nawijn gebeurde het achterbaks.

Wie me niet gelooft en denkt die vent is gek, denk dan eens aan Nawijns woorden en het navolgende, Nawijn heeft steeds gezegd dat hij als mens heeft gesproken, hetgeen niet heeft gemogen, Nawijn heeft ook gezegd dat hij mede als lijsttrekker heeft gesproken, omdat hij als geen ander wist wat er binnen en buiten de partij leeft, maar niemand wilde luisteren en slechts Nawijn als een dolle stier kluisteren, dat heeft de man gebroken.

Als Nawijn niet de politieke rol ambieert, had hij gewoon nee kunnen zeggen, maar vanwege druk van buitenaf en de lafheid van zijn eigen partij, was de man bijna niet meer van de partij, maar heeft het nu aan u de kiezer overgelaten.

Nawijn heeft gezegd:”Ik laat het aan de kiezer over, die beslist de 22e januari uiteindelijk en als de kiezer mij kiest, dan ga ik in de 2e kamer zitten”.

Slachtofferen wij opnieuw een beoogd politiek leider, of kiezen we massaal en onder luidprotest op de 22e januari 2003 voor een man met visie, een man met durf en een man met inhoud, kiezen wij voor matheid en saaiheid of kiezen wij voor iemand die een uitgesproken mening heeft.

Wij als kiezer kunnen hem zoveel voorkeursstemmen geven dat hij vanzelf weer in beeld komt en geven daarmee een signaal aan al die politiek correcte labekakkers en zelfingenomen technocraten, die meer oog hebben voor het decorum en de rites en de franje, dan voor de werkelijke inhoud en wat er echt onder het volk leeft.

Laten wij die partijpolitieke schuivers en duwers en trekkers eens een lesje leren in echte democratie en doe nu eens niet een spelletje wie van de drie, of via voorgekookte processen en bijeenkomsten, maar kies keihard voor een man met een hart, kies voor Hilbrand Nawijn.


Aanvulling

Opnieuw schijnen de Haagse charlatans meer heil te zien in hun rituelen en vormen en mores, dan in de inhoud en het menselijke, daarmee zichzelf tot onmenselijke en dus ongewenste systemen verklarend. Zij willen, nee eisen, dat Nawijn zich in het stof wentelt en voor hen kruipt, want hij heeft opnieuw de (gore) moed gehad, om hun rituelen en vormen aan de kaak te stellen en dat willen zij het land wel even vertellen.

Ook de pers doet weer trouw mee aan het poppetje beschadigen en met wat plak en knipwerk en suggestieve teksten, proberen ze opnieuw een integer mens te kwetsen, ik kan hen verzekeren, mocht ik daar hebben gezeten, dan had ik me minder beheerst en correct gedragen bij hun meer dan suggestieve vragen als deze top minister heeft gedaan.

Schijnbaar schept het Haagse establishment meer prijs op de stammenrituelen, dan om het landsbelang, vandaar dat ze jaren nodig hebben om een beleid uit te stippelen en constant achter de feiten aanlopen, kijk dat noem ik nu pas echt bezopen.

Trouwens het schijnt wel politiek correct te zijn om je minderjarige dochter te laten verkiezen, zodat je beter over de sores en mores van een minister kan gaan kniezen, is dan wel een uitstekende bliksemafleider, zeer goed bedacht van die politiek leider dat voorkomt zijn eigen politieke lijden.

Nee leuker kunnen we de politiek niet maken, wel vaker en beter integere mensen afkraken, hetgeen de burger van de politiek steeds maar meer laat braken.