Relicante en notoire dwarsliggers

Relicante en notoire dwarsliggers

Wij kennen ze allemaal, de mensen die op de fora actief zijn en de Pimpamflet trouw lezen, de Martin Kievits, Ab de Rooy en Paul Quekel figuren, vaak door velen beschouwd als lastige mensen die maar niet van ophouden weten en maar doordrammen.

Man pak je verlies, ga thuis zitten en begin een nieuw leven, is wellicht de minst harde uitlating richting deze mensen, maar gelijktijdig zijn het ongewild wel helden, want zij strijden door, waar wij afhaken, zij stellen alles in de waagschaal voor hun gelijk.

Daar was laatst een meisje loos,
die wou gaan varen die wou gaan varen, als lichtmatroos

Leuk kinderliedje, maar wel een met een drein, steeds herhalend, net als de boerderij van Oom McDonald, oneindig maar schijnbaar leuk, behalve als het de werkelijkheid betreft, dan vinden we het ineens minder leuk, dan worden we geconfronteerd met onze eigen zwakheid of lafheid.

Wij zouden nooit een dergelijke titanenstrijd zijn aangegaan, wij zouden een schikking geaccepteerd hebben en ons verlies genomen en vinden hun doorgaan hinderlijk en hun manier van handelen drammerig en lastig, daarmee willen wij niet lastig gevallen worden.

Trouwens het zijn een stelletje loosers, want zeg nou eens eerlijk, je gaat toch niet ten koste van je gezin en je private vermogen een hopenloze strijd aan, kom nou, wees eens wijzer, nee de echte winnaars dat zijn pas onze helden,…………….ja toch..???

Ik ben echter van mening, dat deze mensen juist onze bewondering en waardering zouden moeten verdienen, juist vanwege dat zij doorgaan, waar wij afhaken, zij de strijd aandurven, waar wij weglopen en zij de dingen aan de kaak stellen, waar wij onze ogen en oren voor afsluiten, want het heeft toch geen zin, menen velen.

Natuurlijk ervaar ook ik op zijn tijd enige wrevel als er weer eens een uitgebreide reactie vol gegevens, attachments en cijfers over me heen gespoeld worden, door deze vaak uiterst gedreven en gemotiveerde mensen, maar dan bedenk ik me en realiseer me dat zij voor ons strijden, het eigenlijk ook onze strijd is of behoort te zijn.

Is het niet zo dat de strijd tegen een door en door corrupte en scheefgegroeide maatschappij, juist door deze mensen wordt gestreden, met inzet van alles wat hen lief was en met verliezen die wij niet of nauwelijks ons kunnen of willen voorstellen.

Daarom wil ik op deze wijze publiekelijk deze vaak verguisde strijders een hart onder de riem steken en hopen dat zij eens hun recht zullen halen en dat ze mogen genieten van onze dankbaarheid, want hun strijd kan en zal bijdragen tot een uiteindelijke verbetering van onze maatschappij.

Of vindt u het normaal, dat bepaalde lieden vuil en gif letterlijk over ons mogen uitstorten onder het mom van bescherming en het sparen van tropisch hardhout.

Is het normaal dat verzekeringsmaatschappijen zich consequent onttrekken aan hun verplichtingen en wel uw premies opstrijken, maar daar geen adequate verantwoording voor af kunnen of willen leggen, wel leuk als TV programma's Breekijzer, maar minder als het jezelf overkomt of je een strijd moet aangaan met één van deze giganten en je zelfs wordt veroordeelt als stalker, alleen omdat je je recht wilt halen.

Is het normaal dat justitie van alles en noch wat uitvreet, van louche bijbaantjes tot regelrechte meineed, van pedofilie tot onrecht en dat alles terwijl tegelijkertijd de burger wordt aangeklaagd en veroordeelt op soms wel heel wazige en ranzige gronden.

Is het normaal dat kranten en TV zich te buiten gaan aan het beschadigen van mensen en doodleuk berichten plaatsen die niet of nauwelijks geverifieerd zijn, laat staan dat het normale hoor en wederhoor is toegepast, maar dat men zich wel beklaagd over je aanhoudende berichten met het verzoek gerectificeerd te worden, terwijl men alleen zwicht voor dure advocaten en zware schadeclaims.

Ach schijnbaar is in deze bananenrepubliek de mens en de menselijke maat allang niet meer belangrijk, zijn het nog slechts de Haagse Mores, de vrinden van de Balie, of de Baljuw en de Gevestigde Orde, van Shell en Koninklijke Olie of andere signaturen toch degenen die de dienst uit maken.

Ik wil op deze plaats deze strijders, deze don Quichottes van de Nederlandse Klei en Zandgronden, vechtend tegen de windmolens van onrecht, vriendjespolitiek en corruptie een hart onder de riem steken.

Als Fortuynist zeg ik volgaarne, heren chapeau en mijn welgemeende bewondering voor uw nimmer aflatende moed en doorzettingsvermogen in uw vaak ongelijke strijd tegen machten die u kunnen verpletteren en kleineren, maar die u schijnbaar niet deren.

Wie hierin geen heldenmoed kan zien, heeft geen begrip voor welke krachten en machten tegenover deze dappere strijders staan, waarvoor u en ik al vaak ons hoofd hebben gebogen, maar waar zij met opgeheven hoofd vier de strijd zijn aangegaan, zonder te verzaken.

Hun gezinnen, vrouwen, kinderen en familieleden zijn vaak hun enige steun, soms, heel soms nog hier en daar een enkele vrind, maar meestal eenzaam en soms aangeslagen, maar nooit gebroken, hebben zij ondanks alles en alle tegenwerking aan de toekomstige winst geroken.

Ik meen dan ook dat we allen hen een mailtje zouden moeten sturen, met daarin onze welgemeende steun en bewondering voor deze vaak zo hopenloze en moeilijke strijd tegen de gevestigde orde en hogere machten.

En worden we weer eens wrevelig omdat we weer worden bedolven onder cijfers en feiten, bedenk dan dat het schrijven of lezen van populistische stukjes stukken eenvoudiger is dan je case met feiten en cijfers onderbouwen, dat is wat zij doen en moeten doen, om niet als onbekwaam en als charlatan te worden afgeschoten.

Heren ik hoop ooit eens een glas met u te mogen drinken op uw overwinning en aan uw dames en kinderen, zou ik willen zeggen, u heeft de mooiste bos bloemen verdient die er op aarde mag groeien en de kinderen mogen trots zijn op dergelijke moedige vaders.