Onze maatschappij verloedert, men is egoïstisch, prikkelbaar, snel ontvlambaar en iedereen eist van de overheid zijn of haar deel, waar men zonder meer meent recht op te hebben, zo is het eens rustige en kalme Calvinistische maatschappij met Katholieke, liberale en Joodse invloeden, verworden tot een soort van jungle.
Niemand houd zich bezig met het waarom en hoe, iedereen roept dat er opgetreden moet worden, zwaarder straffen, meer politie, meer regels, minder regels, meer overleg, juist geen overleg, wie het weet mag het zeggen.
Toch is een reisje terug in de tijd wellicht een oplossing, gewoon even een beeld scheppen dat de meeste van ons niet meer zal herkennen, maar dat er recent nog zeker is geweest.
Er was eens een tijd, dat mannen en vrouwen hard aan de slag gingen om de verwoeste delen en de littekens van de oorlog uit te wissen en iedereen schrobde op zaterdagmiddag zijn stoep, klopte de matten en 's zondags ging men ter kerke en trok men vanuit de steden naar buiten.
Als de hektiek van de week je teveel was geworden, dan kon je naar de Veluwe gaan en hoorde je de heikrekel, zag je een salamander, de schapen grazen en je genoot met volle teugen.
Je ging naar het bos en hoorde de bomen kraken, takken en bladeren in de wind ruisen, je zag een ree of een konijn, een eekhoorn die verstoppertje speelde en je genoot met volle teugen.
Je ging naar het platte land en zag de koeien in het land, de schapen en de lammeren, de jonge kalveren, de vaarzen en de pinken, je zag de grutto en kwikstaart of een zwaluw langs gieren en je genoot van de geluiden en de geuren.
Ook op het water kon je zalig genieten van het ruizen van het riet, het kabelen van het water tegen de boorden en klotsen tegen de beschoeiing en je genoot met volle teugen.
Met andere woorden je kon als mens, andere mensen ontlopen, je kon de spanningen van alle dag kwijt raken, door gewoon op de fiets te stappen een klein eindje te rijden en een totaal andere wereld openbaarde zich en je kwam tot rust, weg van de hektiek, weg van de mens.
Tegenwoordig is het overal een komen en gaan van mensen, de natuur horen we allang niet meer, want overal komen we onze soortgenoten tegen, die allemaal rust en ruimte zoeken.
Rust en ruimte met hun brommer, auto, motor, crossfiets, off the road vierwheeldrive, of op het water met een yamaha 25pk BB, want tijd is geld en we hebben te weinig tijd en eigenlijk ook geen geld, maar dat lenen we even van de overwaarde.
We stressen in de file, want allang kun je de natuur niet meer bereiken met de fiets en al kom je hier en daar nog een stukje ingeklemde natuur tegen in de westelijke randsteden, overal om je heen is de visuele vervuiling aanwezig om maar niet te spreken van de gehoorsvervuiling.
Een mens heeft ruimte nodig om zich te ontspannen, je hebt ruimte nodig om te werken en je hebt ruimte nodig om te wonen, als ergens één van die ruimten in het gedrang komt dan beginnen wij ons als een agressieve rattenkolonie te gedragen, we gaan vechten voor onze ruimte en het maakt ons niet uit wie de dupe wordt, als wij maar overleven.
Hoezo normen en waarden, als je geest, je oog en oor elke dag belast wordt met vervuiling, als je nergens meer een echte privacy kunt vinden, zonder aan andere mensen herinnerd te worden, door meer en meer stress worden we steeds agressiever en uiteindelijk zullen we een zware tol moeten betalen voor dit wanbeleid.
Wanbeleid, want al in de zestigerjaren was bekend dat mensen ratten gedrag zouden vertonen bij een te grote populatie, destijds was de grens voor Nederland al gesteld op maximaal 9 miljoen mensen, daarbij zouden we al aan de absolute grens zitten, de gevarenzone zogezegd.
Welnee zeiden de deskundige planologen, we kunnen best nog wat arealen bebouwen, best nog wat wegen aanleggen, nog enkele bedrijfsterreinen en de politiek zag zich genoodzaakt de gastarbeiders in het leven te roepen om zo onze economische overspannenheid op te vangen, die natuurlijk ook weer wilden wonen etc, etc.
Nu zijn we met 16 miljoen ratten gevangen op een paar vierkante kilometers, veroordeelt om met elkaar dat kleine beetje overgebleven recreatie en kunstmatige natuurgebieden, ingeklemd tussen asfalt en beton constructies en doorsneden door kostbare verliesgevende railverbindingen met 16 miljoen te delen.
We stapelen de varkens en de kippen als productiemiddelen op elkaar, grond is schaars nietwaar, we staan meer in de file dan dat we vooruitkomen en we stressen van en naar het werk, om op het werk geconfronteerd te worden met hoge produktie/prestatie normen, met een hoge menselijke uitval, want onze welvaart moet wel betaald kunnen worden nietwaar.
De ratten beginnen aan elkaar te knagen, ze vliegen elkaar naar de strot, vanwege hun stress verliezen ze hun sociale vaardigheden en ontwikkelingen minder prettige eigenaardigheden, maar dat had een bekende Russische onderzoeker allang geleden ontdekt, alleen wij zijn geen proefdieren meer, wij zijn de keiharde realiteit geworden, snuivend, drinkend en spuitend.
We reageren als ratten, omdat we niet meer de ruimte hebben onze soortgenoten te ontlopen, onze leef-, woon- , en werkomstandigheden zijn zo beperkt dat we geen tijd meer hebben voor normen en waarden en dus vliegen we elkaar letterlijk en figuurlijk naar de keel.
Professor PIM zei het al en professor Smalhout recent ook, maar Pavlov heeft het destijds in Rusland allemaal al onderzocht, dit land is te vol, veels te vol en daarom zijn we een rattenkolonie geworden zonder sociale structuur of gemeenschapszin, domweg omdat we ziek zijn van elkanders aanwezigheid en we zijn verworden tot egoïstische opportunisten.
Iedereen wil zijn deel, maar de koek is al op, terwijl niemand wat heeft gehad, behalve wat kruimels en zo slaan mensen aan het moorden, stijgt de agressie en stijgt het aantal psychische problemen, maar zeg vooral niet dat we vol zijn, zeg niet dat we dol zijn.
Normen en waarden zijn opgeofferd aan bezit en welvaart, overbevolking lijdt tot strijd om het naakte bestaan en een baan en zo is Nederland verworden tot een ratrace met haat en nijd.
Tidak ada komentar:
Posting Komentar