Bevrijding, vandaag nog maar even niet

Bevrijding, als we dezelfde criteria van GL en de SP zouden hanteren met betrekking tot de oorlog in Irak zouden we nu allemaal Duits spreken.

Want stel de VS hadden vanwege het criterium van de te grote aantallen burgerslachtoffers, afgezien van de bevrijding van west Europa, dan hadden we dus nu wel degelijk Duits gesproken en was Adolf vervangen door een ander.

Hoe dom kun en mag je zijn, je bent tegen een dictator, je bent tegen zijn fascistische en regressieve regime, tegen zijn martelkamers, tegen zijn politiek en tegen zijn onderdrukking, maar je bent tegen oorlog en dus ben je mede de oorzaak dat dit sujet, dit walgelijke element zijn volk kan blijven onderdrukken en de wereld kan blijven chanteren.

Waarom zegt men niet gewoon, wij onderwerpen ons aan iedere vorm van chantage, want wij vinden chantage gewoon en hebben een probleem met mensen die die chantage bestrijden, die ingrijpen en niet afwachten totdat het probleem zich vanzelf oplost.

Mevrouw Halsema en mijnheer Marijnissen, u bent weliswaar consequent in uw standpunt, maar wordt het geen tijd om wakker te worden, want al ben je het niet eens met de suprematie van de VS, dan geeft het toch geen pas om op oneigenlijke gronden je tegen deze oorlog te verzetten.

Wanneer mag er dan wel ingegrepen worden, als alle kinderen op straat dood zijn van de honger, als alle vrouwen verkracht zijn, als Europa en dus wij met de chemische en biologische wapens van Sadam geconfronteerd worden, of is ook dan geweld per definitie verboden en gaan we met bloemen en Irakese vlaggetjes, Sadam welkom heten.

Proberen we hem met slaapverwekkende betogen en interrupties weg te jagen of hopen we met amendementen en ferme taal in de kamer aan het schrikken te maken, zodat hij met de staart tussen zijn benen terug gaat in zijn hok.

Natuurlijk is iedere burger slachtoffer er één teveel, natuurlijk is het rampzalig als er straks van straat naar straat gevochten zou moeten worden, natuurlijk is het verschrikkelijk als we de beelden binnen krijgen van kapot geschoten, uitgehongerde en dode lichamen.

Als we de puinhopen van eens zo mooie steden mogen aanschouwen, geen weldenkende sterveling zit daarop met gejuich te wachten, behalve wellicht enkele zieke geesten.

Maar soms is oorlog, militair ingrijpen een modern eufemisme, het enige alternatief, want Sadam traineert al meer dan 12 jaar iedere resolutie, liegt en bedriegt de wereld, moord en martelt, dat het een lieve lust is en ontrekt zich keer op keer aan de sancties en boycot.

Hoelang laten we dit soort dictators hun gang, wanneer zegt de wereld community het is genoeg geweest, want niet ingrijpen is gelijk aan gedogen en gedogen is gelijk aan toestaan, dus nemen deze pacifisten het dan ook voor hun rekening dat hij doorgaat met zijn wandaden.

Het is gemakkelijk te roepen dat we geen onschuldige burgers mogen treffen, maar sec het in stand houden van dit soort dictators is al een deelname en verantwoordelijkheid voor onschuldige slachtoffers, maar daarvoor sluit men schijnbaar met graagte zijn oren en ogen.

Loop eens over de kerkhoven met oorlogsgraven, kijk eens naar de leeftijden die op die helder wit geschilderde kruisen zijn vermeld, kijk eens waar ze vandaan kwamen, kijk naar de schade die de bevrijders hebben aangericht en zeg dan nog eens, dat ingrijpen ten koste gaat van onschuldige burgers.

Niet ingrijpen is een hypocriete manier van een schonen handen politiek, want dan zijn de doden en de slachtoffers niet jouw verantwoordelijkheid, dan zijn het de onschuldige slachtoffers van een regime.

Waarom altijd het anti VS sentiment, is dat omdat we door hen zo keihard op ons eigen onvermogen worden gewezen.

Laten we wel zijn, ik heb nog geen demonstratie gezien, vanwege de moordpartijen in de Soedan, of in welke Afrikaanse staat dan ook, niemand verbrande vlaggen toen de Sovjets Afghanistan bezetten, waar waren deze verontrusten toen Hongarije, Polen en Tsjecho-Slowakije met militair geweld binnen een bepaalde invloedssfeer werden gehouden.

Waar waren de demonstranten en de verbrande vlaggen, terwijl volkeren zich van een juk wilden bevrijden, ik heb toen geen massale betogingen gezien, maar ja dat waren Sovjet staten die slechts met geweld binnen het Sovjet systeem werden gehouden.

Selectieve verontwaardiging, met altijd het anti-Amerikanisme op de achtergrond, nee ik ben geen blinde volgeling van de Stars en Stripes, ja ook ik erger me soms aan hun chauvinisme en eeuwige bemoeizucht, maar liever een Hamburger door mijn strot dan een gifgaswolk van een scud.

Het is een kwestie van prioriteiten stellen, of we zorgen zelf voor een adequate vredesmacht en doeltreffende inzetbare troepen en dat we in staat zijn en de ballen hebben om eventuele zaken op basis van mensenrechten, wereldvrede en veiligheid af te dwingen of je houd je mond dicht en schaamt je dood voor het halfzachte non-beleid van Europa en de schijnheilige rest van de wereld.

Hoor de trommels roeren, zie de vaandels zwaaien, hoor ze roepen om vrede, maar zie ze angstig wegkruipen en wegduiken als het om hun eigen hachje gaat, want dan ineens is pacifisme geen optie meer, dan verliest het woord het van de moord, dan ineens is het leven geven geen ideaal meer, dan roept men gaarne om de hulp van de Grizly Beer.

De VS verwijten maken is geen kunst, maar waar was de VN toen het nodig was, waar waren de soldaten toen Bosnië ze nodig hadden, wie sneuvelden in de Soedan, waar was de steun voor Afghanistan, nee goedkope retoriek, loze woorden en lege resoluties zijn geen soluties voor de wereldproblematiek van schurkenstaten.

Heeft de wereld niets geleerd van de despoten en dictators die moordend en met angst hun regimes in stand houden, maling hebben aan een mensenleven, roven, moorden en verkrachten en keer op keer de democratie verachten.

Wat is er toch mis met de mensheid, dat men meent dit soort lieden met praten te kunnen overtuigen, het enige waar zij voor buigen is namelijk geweld of zakken vol geld.