Kritisch of kritiekloos, wees maar boos

De Provinciale Statenverkiezingen zijn geweest, we hebben zetels gehaald, maar het resultaat was mager, te mager, want het is in feite een daling t.o.v. de landelijke verkiezingen.

Hoe komt het dat steeds meer mensen zich op zijn minst onprettig, onbehagelijk voelen binnen de LPF organisatie, dat men het stadium ruzie en ruziemaken schijnbaar niet te boven komt en we de motivatie zien wegstromen.

Ligt het aan de leden, ligt het aan de regionale bestuurders, ligt het aan het landelijke bestuur, of aan de fractie, wat is er mis met de organisatie, waarom is de drive, het elan, het meeleven verzand in stilte, gerommel en wat ruzies.

Simpel gezegd, de partij heeft zijn ziel verloren, verwordt tot een bureaucratisch autocratisch bestuurde partij, die geen directe feeling meer heeft met zijn leden, leden zijn verworden tot nummers in de provinciale éénheden, die hun aansturing of juist het gebrek daaraan, ontvangen van een landelijk bureau, dat niet openstaat voor kritiek of kritische geluiden.

Gemotiveerde bestuurders die ieder op zijn eigen terrein hun sporen hebben verdiend, aangevuld met wat inderhaast gekozen medebestuurders, maken niet dat je ook daadwerkelijk leiding kan geven en geschikt bent om een politieke partij te leiden en besturen.

Een bedrijf runnen, rechtszaken aanspannen, etc is niet gelijk aan succesvol een politieke beweging aansturen, of in staat zijn mensen te motiveren, activeren en te bezielen, dat gezegd hebbende is het voor de hand liggend dat we als partij fouten hebben gemaakt, zware kostbare fouten, die als we niet oppassen ons de kop gaan kosten.

Mensen in het land wilden vernieuwing, wilden een nieuw geluid, wilden hun woede, frustraties en emoties kwijt in de nieuwe stroming LPF, we zeggen wat we denken en doen wat we zeggen, was eens het motto, hetgeen langzaam verstilde en verkilde in censuur.

Nu zijn we niet meer bezig met naar de onvrede te luisteren, we sturen dat niet meer aan, hebben er geen oor en oog meer voor, beschouwen vaak kritiek als een aanval op de partij en in plaats van luisteren, hoor en wederhoor, gaat men stilletjes in achterkamertjes zitten fluisteren.

Wij zijn geen partij van BoBo's, die zijn er al genoeg, de partij is niet alleen één bestuur, de partij is niet de fractie, de partij zijn de mensen zoals u en ik, mensen die veranderingen willen, die het zat zijn om achter de feiten aan te hollen, die het zat zijn alles maar af te kopen, die het zat zijn dagelijks te worden belogen en bedrogen en keer op keer maar weer gedogen.

Wij de mensen maken en vormen een partij, dus klagen richting bestuur is in feite je eigen onmacht etaleren, want gezamenlijk kunnen we een vuist maken, richtingen bepalen, koersen wijzigen en zelfs gehele besturen naar huis sturen en nieuwe besturen aan het roer zetten.

Kankeren achter je toetsenbord, schelden in de kroeg, er verandert nooit wat, ze doen maar, wat kan ik eraan doen, zijn uitvluchten en even zovele zinloze energieverspillingen, want u en ik zijn namelijk de partij, u en ik kunnen het verschil uitmaken, u en ik kunnen de koers veranderen, maar dan moet je wel wat gaan doen.

Stel een groep getrouwen samen, overleg met elkaar wat je wilt veranderen of wat je anders of beter zou willen zien, maak daarvan een akte, roep een vergadering uit en breng je ideeën of motie in stemming en als het een landelijke zaak betreft, bundel je krachten, ga samenwerken, zoek provinciale contacten met gelijkgestemden en zorg voor een landelijke benadering.

Thuis zitten, weglopen, kankeren, roepen dat het zinloos is, dat laatste klopt want dat is de weg van de minste weerstand en op die wijze zal er nimmer een politieke verandering optreden en is net zo zinvol als wachten tot de gebraden haantjes uit het hok je bord op vliegen en is even zinvol als thuis gaan zitten wachten tot de politieke verandering optreed.

Ik vraag de Fortuynisten om hun koppen bij elkaar te steken, gewoon de hersenen te gebruiken, tracht een koers uit te zetten, overleg met elkaar een strategie, ga in je eigen regio of provincie actie voeren, zorg voor heldere en goed gefundeerde argumenten en stop met roepen zo zou PIM het wel of niet hebben gewild.

Dat is een blamage aan het adres van diezelfde PIM, die zag ons namelijk als calculerende zelfstandige burgers en hij wilde het land aan die mondige burgers terug geven, maar dat houd dan ook in dat diezelfde burger wel zijn luie stoel uitmoet komen, dat je je inzet en je verantwoordelijkheid neemt en draagt, is dat nou zoveel teveel gevraagd.

Wat ik aan u allen wil vragen, houd op met steeds naar de bekende weg te vragen, houd op met steeds over poppetjes te klagen, neem het voortouw, zoek gelijkgestemden, vervang onbekwame baantjesjagers voor gemotiveerde bestuurders, zoek in de gelederen naar bezielende kwaliteiten, maak gebruik van de interne aanwezige schatkist van kennis.

We hebben juristen, doktoren, verpleegsters, schoonmakers, gemeente werkers, rijksdienstwerkers, advocaten, postbezorgers, reclame makers, IT medewerkers en ga zo maar door, maak gebruik van hun kennis, hun capaciteiten en zorg dat het Fortuynisme weer als een slagader gaat kloppen, laat het warme hart van het Fortuynisme weer bonzen, laat het bloed van de adrenaline weer in je oren suizen.

Zo bouwden we eens gezamenlijk aan een politiek bastion, waarvoor de gevestigde orde op zijn grondvesten stond te trillen en dat is wat we willen, dat was niet alleen PIM's zijn verdienste, maar van al die vele mannen en vrouwen, die samen aan dat bastion bouwden en elkaar vertrouwden en hielpen, die wat voor elkander over hadden.

Gaan we door met slopen, laten we tegenkrachten onze idealen verder verkrachten, of worden weer een strijdbare partij, van betrokken mannen en vrouwen, die niet komen om feestjes te bouwen, maar die ervoor gaan, die verandering in dit land willen, door opkomen voor hun burgerrechten en daarvoor strijdbaar willen vechten.

Niet het bestuur is dan de aangewezen persoon of personen, zij mogen slechts tijdelijk met onze instemming en gunst het hoofdkantoor bewonen, maar u en ik zijn de partij en kunnen het verschil maken, dus gaan we de onderlinge strijd staken en harde noten kraken of wachten we af, tot uiteindelijk het allerlaatste gemotiveerde kritische lid ook gaat afhaken en we de LPF als strijdbare partij kunnen staken.

Heb eindelijk eens lef en loop niet altijd voor je eigen verantwoordelijkheid weg, maak gebruik van je boosheid, want het is meer dan de hoogste tijd.