Een bak vol ellende voor bos

Kabouter Wouter kwam obstinaat uit de nachtelijke vergadering, want JP deed niet meer mee, die had een overval gepleegd en alle voorstellen rigoureus van de tafel geveegd, de twee informateurs waren bovendien ook vergaderbeurs, dus men besloot er een einde aan te maken.

Meer dan 2 maanden lang werd Nederland de leugen voorgehouden dat dit was wat het volk wilde, want het volk had zowel op de Pravda als het Christen Domweg Afhalen partij gestemd, dus men was voorbestemd om met elkaar te gaan regeren.

Ieder normaal geschoold mens, met enig politieke kennis, wist dat je water en vuur niet kunt samenbrengen ook niet dat je twee partijen die nauwelijks waren bekomen van een enorme deceptie in het nog recente verleden, nu ineens probleemloos aan elkaar kan koppelen.

Tijdens de verkiezingstournee, waren ze elkanders opponenten, stonden ze tegenover elkaar hun ideologie en strategieën publiekelijk uit te venten, daarin was geen plaats voor vage begrippen, want een ieder de hen had gehoord, wist dat ze in tegenover gestelde kampen hadden behoord, dus waarvandaan die gekke waan, dat de kiezer dit zou hebben gewild.

Slechts alleen omdat Balki had besloten dat het van de gekke zou zijn, om opnieuw te starten met de eerder door Maxim en Zalm ontspoorde trein van CDA - VVD en LPF, was dat een afgesloten weg, dus riep men vanuit de linkerzijde hoopvol dat men bereid was om het ruimhartig te proberen.

Vanaf dag één was het mis, de heren konden niet of nauwelijks samen door één deur, het was alreeds vanaf het prille begin kommer en kwel en traag als dikke stroop door een vergiet, want hun karakters en politieke idealen pasten absoluut niet.

Men draaide vanaf het begin een valse toon, neem alleen maar het machtsvertoon richting de alliantie, waarin de Pravda zich bij voorbaat afzette tegen de oorlog in het verschiet, dat pikte hun achterban dacht men niet, dus moest het CDA al een halfslachtige keuze maken, die vriend en vijand haast deed braken.

Men steunde de coalitie tegen Sadam politiek, maar verleende geen militaire steun, alom hoorde men afkeurend gekreun, maar vanwege de lieve binnenlandse vrede, zat men de rit uit en nam men genoegen met dit kromme gepraat, wat meer leek op het krampachtige geblaat van een schijnzwanger schaap, dan om een daadkrachtige staatkundige daad.

Kabouter Bos zag licht in de tunnel, de oorlog ging voorspoedig en de formateurs hadden zijn standpunten welwillend bekeken en ook het CPB , had de plannen doorberekend en het sein op groen gezet, dus hem kon schijnbaar niets meer gebeuren.

Hij had al slim bedacht, dat de moeilijke pijnlijke dingen op het einde van de termijn zouden plaatsvinden, dus kon hij tot die tijd mooi weer spelen met zijn nivelleringsbeleid en tegen het einde van de tijd, dan begon dan pas de echte strijd, waarin hij dacht wel de gemoederen deskundig te kunnen bespelen, zodat hij en zijn aanhang de winst zouden binnenhalen.

Helaas men vergat dat JP als tovenaarsleerling ook niet helemaal van gisteren was, die zag de bui echt wel hangen, dus die begon driftig met een partijtje te zwarte pieten, waarin hij keer op keer deed voorkomen, of hij echt wel met de kabouter wilde samen wonen.
Niets was echter minder waar, het was meer en meer een ridicuul ongelofelijk paar, die met veel woorden en vooral een duidelijk herkenbare lichaamstaal, verbaal lieten horen, hoe goed ze bezig waren te scoren, terwijl ze nimmer verder kwamen, dan wat heen-en-weer gewandel voor de binnenhoframen.

Zo was Nederland in een tijd van een internationale crisis en met een enorm agrarisch probleem vanwege de vogelpest, bezig met een amateuristisch volkstoneel van het schuifdeur niveau waarmee je je familie niet eens zou willen belasten, zo kwam het dan uiteindelijk tot een barsten.

Jan Peter speelde de vermoorde onschuld, de staatsman die verkondigde dat waar twee kijven er twee schuld zouden hebben en dat de chemie er nimmer was geweest en ook dat het gemis aan vertrouwen nu niet bepaald bijdroegen tot een geslaagd feest.

Wouter kwam briesend en met priemende en vuurspugende oogjes naar buiten, het mondje zuinig samengeknepen, want het deed hem pijn dat in deze laatste weken, JP hem niet anders dan ellende had bezorgd, had hij daar de bittere levertraan lepel helemaal leeg geslikt, was hij toch nog bijna in de val gestikt, want ineens lag daar een nieuw voorstel, dat veroorzaakte nu de rel.

Ze gaan nu niet samen regeren, ach ieder met enig gezond verstand, wist dat zou desastreus geweest zijn voor het land, we moeten nu nog de miljarden betalen die vriend melkert heeft doen verdwalen, dus beste Wouter regeren moet je leren en kun je voorlopig beter overlaten aan andere heren.

JP is ook beschadigd, want zijn kansen en mogelijkheden zijn beperkt, de trein die reed heeft men laten ontsporen, vanwege onervarenheid, ruzie en achterklap, ook Zalm voelt niet echt veel voor een herhaling, want dan lijkt men meer op een emmer snot vol paling.

Je kunt niet de kiezer laten stemmen om daarna te zeggen, we straffen de oude winnaar als verliezer, maar gaan toch opnieuw met hem regeren, want de uitgedeelde straf maakt het ineens weer wel mogelijk om met hen verder te regeren, dat is een rekensommetje dat kan je zelfs een zalm niet laten stoven.

Kortweg gezegd, men heeft gegokt op een hoofdprijs, men dacht de nieuwkomer(s) weg te vagen, men heeft de kiezer om nieuw mandaat gevraagd, maar hun trucje heeft geen konijn uit de hoge hoed opgeleverd, maar een bak vol ellende, waarin vriend en vijand zich afvraagt hoe gaan we deze stembus uitslag vertalen.

Ter rechterzijde valt een ruime meerderheid te halen, maar dan zal men de oude verguisde coalitie van stal moeten halen en dat is nu juist waarvan Maxime en Balki lopen te balen.

Ter linkerzijde is er geen meerderheid te behalen, dus zal men moeten aansturen op een minderheidskabinet of een kabinet van nationale eenheid of ten langen leste nieuwe verkiezingen moeten uitschrijven.

Vele weken en alweer maanden hebben vanwege deze waanzinnige gedachtekronkel het land onbestuurd en zonder echte daadkracht in deze woelige en financieel barre tijden aan ongecontroleerde krachten en machten overgelaten, maar den Haag blijft oeverloos verder praten, ons opzadelend straks met een bak vol ellende.