Vrijdag 14 februari 2003

Een heugelijke dag en tegelijkertijd een droevige dag, want het is slechts exact één jaar geleden dat op deze dag PIM FORTUYN zijn eigen partij oprichtte en liet registreren bij de Notaris, zijn eigen LPF een dag van vreugde, dat het lukte, een dag van droefheid vanwege de omstandigheden.

Nu één jaar later is er opnieuw vreugde en droefheid, vreugde dat ondanks alle gechicaneer van de gevestigde orde en politieke stromingen, alsmede de media, de partij heeft bewezen ondanks alle tegenwerking en tegenslagen toch levensvatbaar te zijn.

Droefheid, omdat we ons nog steeds realiseren, dat de LPF en alles wat daarop volgde uiteindelijk heeft geleidt tot de moord op PIM, droefheid omdat we de grote aanvangswinst niet hebben kunnen vasthouden, droefheid omdat we zonder onze spirituele leider verder moeten.

Toch mogen we vreugde hebben, want PIM heeft ons een plek gegeven, waarbinnen we ons kunnen organiseren, waarbinnen we onze ongenoegens en onvrede als een katalysator bijeen kunnen bundelen en van waaruit we wellicht ooit de bestaande en verworden politiek op de knieën kunnen brengen.

We hebben gezamenlijk in dat jaar een hoop meegemaakt, afgekeurde lijsten, kandidaten die zwart gemaakt werden, kandidaten die een verleden hadden verzwegen, de partij was een partij van hectische momenten, met vele downs, maar gelukkig ook ups.

Na één jaar, hebben we een moord, een formatie, een regering, meerdere fractie en bestuurscrisissen, een kabinetscrisis, de val van het kabinet, opnieuw verkiezingen en nu dan een partij en organisatie om trots op te zijn meegemaakt.

Mensen in het gehele land hebben zich naar beste kunnen ingezet, niet altijd kregen zij daarvoor de waardering of dank vanuit het centrale zenuwcentrum, maar niettemin zou de partij noch de fractie hebben bestaan, zonder dat leger van gemotiveerde mannen en vrouwen, die zich betrokken voelden bij het erfgoed van Pim Fortuyn.

Wat we gezamenlijk hebben gepresteerd, heeft geen enkele partij of organisatie voor ons ooit eerder gepresteerd, nimmer was er zoveel emotie, zoveel ingehouden woede, zoveel verdriet, zoveel wanhoop of zoveel gedrevenheid als bij onze partij in zo'n korte tijd.

Terug kijken is nimmer zinvol, want de toekomst ligt voor ons, wat achter ons ligt is gepasseerd, dat is voorbij en gedane zaken nemen geen keer, leert de geschiedenis ons steeds weer, keer op keer.

Terug kijkend kunnen we ons hooguit realiseren, dat we moeten leren van de fouten die we hebben gemaakt, dat we zorgvuldiger met onze talenten en onze middelen moet omgaan, dat we niet te voorzichtig en te doorzichtig moeten worden, want juist wij moeten ons blijvend onderscheiden van de gevestigde orde.

We zullen onze spirituele leider en inspirator node moeten missen, maar PIM had het al meerdere malen voorspeld, ook als men hem uitschakelde, waren de dagen van de huidige politiek geteld, want hij had alleen maar datgene losgemaakt, wat onder het volk leefde.

Wij, als volgelingen, aanhangers, leden, sympathisanten of hoe je het ook wilt noemen, wij zullen nimmer meer zwijgen, ons zullen ze nimmer meer stil krijgen, wij zijn de strijd aangegaan, wij hebben de roep van PIM gehoord en zijn als individuen nu als een strijdbare en gemotiveerde groep niet meer stil te krijgen.

Sommigen noemen ons recalcitrant, anderen hebben het over onderbuikgevoelens, we worden rechts genoemd, ze weten niet hoe en wat ze met ons aan moeten en we staan nog maar slechts aan het begin, daar waar anderen jarenlang met ideologische manifesten moesten leuren, hoef je bij de gemiddelde LPF'r niet te komen zeuren.

We zeggen wat we denken en we doen wat we zeggen, dat is voor velen bedreigend en angstig, want we zeggen dingen die men liever niet gezegd wil hebben, we doen dingen, die men liever niet zag gebeuren en men weet zich geen raad met deze nieuwe aanpak.

We zijn er nog lang niet, we hebben nog een lange en moeizame weg te gaan, sommigen worden ongeduldig en willen dat er ijzer met de handen wordt gebroken, dat er minder wordt gesproken, dat er meer daden dan woorden zouden moeten zijn, maar realiseer je, we zijn groter dan de meeste kleine, maar kleiner dan de grootste.

Samen kunnen we deze organisatie door PIM in het leven geroepen tot een ware volksbeweging maken, niet het bestuur, niet de fractieleider, niet de regionale besturen zijn deze beweging, die beweging zijn u en ik, slechts dankzij en door ons bestaat er een LPF, want dankzij PIM zijn we geen politieke partij met politieke dogma's.

Wij zijn vrije, weldenkende en mondige burgers, wij zullen samen de verantwoordelijkheid moeten nemen en samen de juiste wegen zoeken om zo deze beweging tot een totale en massale volksbeweging te maken, deze stroming is geen speeltje van enkelen, maar het geestelijke bezit van u en ik.

Als we vanuit dat principe samen aan de toekomst gaan bouwen en zo onze besturen en kamerleden steunen, zo onze beweging van binnenuit naar buiten toe uitdragen, dan en dan alleen zullen wij in staat zijn om de puin te ruimen en een nieuwe frisse wind in dit land te laten waaien.

PIM richtte de LPF uit pure nood op, het koste hem uiteindelijk het leven, laten wij samen hem het mooiste cadeau geven, laten wij in ééndracht en saamhorigheid uit zijn dood en deze nood dit ombuigen tot een ongehoorde beweging, die alle vuil en puin in dit mooie land zal verwijderen en zorgen dat er een nieuwe en verfrissende wind zal gaan waaien.

Samen zullen we tegen de anderen welgemeend en uit ons hart moeten kunnen zeggen, At Your Service en we hebben er sin an, om zo dit eens zo mooie land weer gezond en leefbaar te maken, een Nederland voor iedereen die zich Nederlander voelt en wat zich op basis van onze normen en waarden heeft gestoeld.

Ik kan eigenlijk één ding nog maar zeggen, we hebben en hadden een moeizaam begin, we hebben nu een goede beweging, een bestuur, een fraktie en een partij, nu nog werken aan een waardig en groots einde, een echte grote volksbeweging voor PIM.