Watersnood en Ruimteveer

Watersnood en Ruimteveer

Het gehele weekend werd overschaduwd door twee rampen, de ene 50 jaar geleden, waarin nog eens duidelijk bleek hoe gevoelloos en arm van geest we als volk soms kunnen zijn en de ander in de schaduw van de herdenking op 60km hoogte als een zeepbel uiteengespat.

Schijnbaar 2 rampen, die totaal niets met elkaar te maken hebben en toch verweven zijn, 2 rampen, waarbij de een voor een herdenking van een verleden staat en de ander nog te jong, te recent is om de volle omvang ervan te worden begrepen.

In zeeland zagen we mensen van een respectabele leeftijd, hun tranen en emoties verbijten, want het waren stoere Zeeuwen en Zeeuwsen, het water en de ramp staat in hun geheugen gegrift, maar nimmer was er tijd om er over te praten, nimmer was er begrip voor de emotie.

Als kinderen, waren zij getuigen van een onvoorstelbaar leed, minzaam opgenomen door gast of pleeggezinnen, werden zij verspreid over het gehele land opgenomen, maar niemand dacht aan de geestelijke ramp, aan het innerlijke verdriet en afgrijzen, daarvoor had men destijds geen tijd, Nederland moest herrijzen.

Nu een halve eeuw later, stonden ze daar, voor de camera's opnieuw met hun ingehouden en onverwerkte emoties, hun ramp, hun verlies en hun angsten te verwerken en veel hoorde je ze zeggen, het is een mooie gelegenheid om het eindelijk eens te verwerken en af te sluiten.

Maar kun je zoiets wel afsluiten en hoe arm en gevoelloos is een natie, die spontaan hulpgoederen inzamelt, kinderen opneemt en over gaat tot de orde van de dag, om na 50jaar te constateren, dat onder dat nuchtere Zeeuwse, een intens pijnlijke onverwerkte emotie lag.

Voor hen geen jaarlijkse herdenking, voor hen geen begeleiding, voor hen geen emotionele tv programma's, voor hen geen praatgroepen en door de overheid gefinancierde buddy's of instellingen die hen geestelijk bijstonden, nee er moest gewerkt worden, er moest gebouwd worden, nu pas mocht er even nationaal gerouwd worden.

De ramp van toen en de ramp op 60km hoogte, wat hebben ze met elkaar gemeen, op het eerste gezicht niets, hooguit dat het moment van herdenken en gedenken samenvalt met de beelden van een regen van vallende sterren op 60km hoogte, restanten van een eens zo trots en groots ruimteveer.

Vaak wordt het ruimtevaartprogramma enigszins belachelijk en overbodig geacht, door kortzichtige zielen, die zich niet realiseren, dat deze moedige mannen en vrouwen niet alleen de ruimte exploreren, maar ook een bijdrage(n) leveren aan ons dagelijkse leven en veiligheid.

De ruimtevaart heeft een fijnmazig netwerk van weersatellieten en positiebepalende satellieten (GPS) voortgebracht, die ons in staat stellen, hoog water, vloedgolven, stormen, stromingen te voorspellen en eventuele hulpverleners tot op bijna één meter nauwkeurig naar rampen of knelpunten te dirigeren.

Ruimtevaart is dus geen geldverslindend zinloos prestige object, evenmin als de Delta werken dat zijn of waren, ook al worden ze door mensen van alle landen bewonderd en spreken ze tot de verbeelding.

Daar hoog boven ons verloren een aantal dappere pioniers hun leven, om ons een beter en voller leven te schenken, want zonder hun inspanning, durf en bereidheid tot gecalculeerde risico's, zouden wij nog steeds als blinden leven en als mollen zoeken daar waar zij licht brachten in de duisternis.

Onze aarde, zoals we die kennen, met telefoon, telecommunicatie, weer en positie satellieten, ons teflon en vele, zeer vele andere toepassingen op technisch en medisch gebied zijn mede mogelijk gemaakt, door deze durfals die hun leven waagden om aan onze toekomst bij te dragen.

Daar waar wij stil stonden 50jaar na dato bij een enorm verlies aan levens, vee en materiële schade en een generatie zagen met een stil en oud onverwerkt verdriet en angst, kwamen nu de beelden binnen, via satelliet van enerzijds rouwende en elkander verhalen vertellende Zeeuwen en hun "belangrijke" bezoekers en stond een andere natie met verbijstering te kijken naar de beelden van de restanten van een ruimteveer.

Soms is het leven in al zijn complexiteit extra wreed, want terwijl je netvlies het ene moment geconfronteerd wordt met de zwart/wit beelden van toen en die kleurrijke beelden van nu, van emoties, stille snikken en schokkende schouders, wordt je ook geraakt door het vreemde beeld van de moderniteit, het direct getuige zijn van een ramp op enorme hoogte, alsof je erbij bent.

Er zijn mensen van bepaalde huize, die menen dat ruimtevaart een verlengstuk is van het militaire apparaat en daarom deze tak verachten en roepen dat het geld beter besteed had kunnen worden, die menen dat astronauten een over het paard getild stelletje duurbetaalde en overbodige snoevers zijn.

Laat ik deze lieden veelal schaken met hun oor gekluisterd aan een GSM, of kijkend naar een door hen o zo gewaardeerd politiek correcte omroep, die blasé verslag doet van een ruimtevaart ongeluk, net als toen destijds, zonder diepe betrokken emotie.

Als ze mochten kiezen moest het geld maar aan een betere gezondheid worden besteed, maar ze realiseren zich niet, dat deze pioniers juist voor de medische wetenschap enorme vooruitgang hebben geboekt.

Nee ik ben niet in diepe rouw gedompeld, wel geschokt door de beelden, verdrietig voor de nabestaanden en ontsteld vanwege de harteloosheid en kortzichtigheid van bepaalde mensen.

Maar, ja het gebroken geweertje is ook nimmer echt de kast ingegaan, daar waar moord en brand geroepen wordt als eigen have en goed in het gedrang komt en men om hulp roept, daar waar men te beroerd is om zichzelf als natie adequaat te kunnen verdedigen en een bijdrage te leveren aan de wereldveiligheid.

Het zijn vaak dezelfde kortzichtige politieke stromingen, die inspelend op de onwetendheid van de burgers, misbruik maken van retoriek en valse sentimenten, want ze doen net of zij het patent hebben op de vrede en dat verder iedereen oorlogshitsers zijn.

Bedenk, ruimtevaart is technologie, die zowel vredelievend als oorlogszuchtig kan zijn, maar dijken en water zijn ook technische wapens, evenals het aardappelschilmesje in de keukenla, dus mijn gevoelens zijn momenteel even voor die dappere pioniers, vooral bij hun nabestaanden, die voor hun ogen stierven, mede voor mijn en uw welzijn.