Een demonstratie en de zwijgende massa

Als een linkse groepering een actie organiseert, dan mobiliseert deze de media en alle andere verwante actiegroepen, partijen of aanleun groeperingen, waardoor men met een massale organisatie van soms wel meer dan 200 betrokken gesubsidieerde groepen de mensen motiveert en activeert aan de actie deel te nemen.

Men vraagt de politieke partij coryfeeën om even hun steun te betuigen, men laat aangesloten journalisten "onpartijdig" even de klokken luiden, men benadert alle geregistreerde leden van alle belangengroepen en neemt enkele bekende Nederlanders die ook bekend zijn van het theater, toneel of radio en tv en roept dan om het hardst die doen ook belangeloos mee.

Het zijn immer lekker liggend sociaal bewogen acties tegen buitenlandse inmenging ergens op de wereld, tegen honger, tegen oorlog, altijd en immer ergens tegen, want tegen maakt dat je staat voor daadkracht, ergens voor zijn is niet opportuun.

Alle deelnemende partijen en splintergroepen, voelen zich geroepen om iets naar de media te roepen en dankzij het welwillende oor van de "bevriende" journalisten, zorgen zij dagenlang ervoor dat niemand de boodschap miste.

Zo kan men met een minderheid van slechts een paar duizend man de democratie op het verkeerde been zetten.

Nu zie je ter rechterzijde ook wel eens een actie, maar die zijn dan ergens voor, hebben niet zoveel journalistieke vrienden en al helemaal geen gesubsidieerde actiegroepen, hun roepen is erg schaars en dun, hooguit waarneembaar in de Telegraaf op pagina zes in een korte kolom.

Als er al eens media aandacht is, dan zoekt men onverwijld naar een raar gezicht, een vreemde eend in de bijt of iemand die rare taal uitslaat, waarop het immer op sensatie beluste journaille gebruik maakt van schaar en lijm en daarna verkondigd het was bepaald niet fijn.

Ook het stigmatiseren, als zou alles ter rechterzijde meteen extreem en vooral fascistisch zijn, houd ook de deelnemende massa bepaald klein, want demoniseren hoeven we ze niet meer te leren, dat is verworden tot een kunstvorm.

De grote massa is thuis onterecht bij de buis gebleven en vroeg zich af, wie is er nu zo maf om met zijn kop op de TV te komen en ergert zich vaak aan de leuzen en keuzes die er zijn gemaakt, het was echter een waardige en goede demonstratie.

Een veel gehoorde kreet is, er verandert toch niets, ik heb meer te doen en welke ook wel lekker ligt, ik ga met het gezin juist boodschappen doen, of ik moet overwerken, had al een andere afspraak en zo lopen dan dergelijke acties vaak spaak.

Zo speculeert men er gewoon op dat de grote massa niet is te bewegen en dankzij de linkse gesubsidieerde actiegroepen, blijft rechts in de woestijn roepen, want zij halen met een paar honderd man slechts de kantlijn, bovendien de geharde en gestaalde linkse actiecomités zorgen immers voor een groot randfeest met dank aan hun gesubsidieerde vrienden.

Nee, ik neem het mijn linkse vrienden niet kwalijk, dat zij op deze wijze strijden, waarover ik me keer op keer blijf verbazen, is de domheid en de angst van de partijen ter rechterzijde.

Waarom is de LPF bang om haar achterban op te roepen, deel te nemen aan manifestaties, waarom niet overlegd met de andere politieke stromingen ter rechterzijde, waarom niet meegedaan aan de actie van Michiel Smit, voor de VS en John Bull, waarom niet gezamenlijk een front gemaakt, had ook nog de kleine christelijken gevraagd.

Wat beweegt toch die bazen, waarom is men keer op keer bang voor slechte of verkeerde publiciteit, waarom durft men toch niet zijn nek uit te steken, waarom is men niet in de voorste gelederen te vinden.

Is het dan gek, dat het volk liever gaat boodschappen doen, is het dan vreemd dat men excuses zoekt, is het dan raar dat de vernieuwende en jonge politiek geen enkel echt groot media succes boekt.

Net als bij onze vaderlandse voetballers, is het balletje rondspelen en geen risico's nemen verheven tot een nationale daad, vooral niet in de spits en vooral niet vooraan, je mocht eens scoren, dan moet je de pers eens horen.

Nee, van een flamboyante partij, is men een grijze muis geworden, waarin niemand meer de verantwoording neemt om daden te stellen, waarin niemand meer het voortouw neemt om de fakkel te dragen en wat flair, moed, durf en compassie uit te dragen.

Individuele leden zie je nog op de barricaden, af en toe vlamt het strovuur op, maar de grote veenbrand, ontstoken door één man en gedragen door een massale achterban, daar hoor je tot op heden helaas niets meer van, want enig risico nemen, wat afstand van de gevestigde orde nemen, dat zit schijnbaar niet meer in hun genen.

Zonder strijd heeft nog nimmer een politieke beweging het volk voor zich gewonnen, zonder actie heeft men geen reactie, probeer je alleen maar vrienden te maken, kun je beter de strijd staken en politiek afhaken, want het volk wil vuurwerk zien, compassie, gedrevenheid, gemotiveerdheid en betrokkenheid.

Michiel heeft het wel begrepen, maar is in omvang (nog) te klein gebleken, niettemin stelde hij wel een daad, waren er gelukkig ook "gewone" LPF'rs en Fortuynisten paraat, maar de partijleiding en de politiek, waren schijnbaar net als de rest van Nederland even gepast ziek.

Leiders dienen leiding te geven, het voortouw te pakken en de kar te trekken, pak eens de degens op en ga de strijd aan en wees niet bang voor je politieke baan en bestaan, want alleen durvers en mensen met ballen weten in het algemeen op te vallen.

Zo kan links dus blijven regeren, want rechts is niet te leren, helaas moet ik die termen gebruiken, want van het midden en van onafhankelijke is geen sprake, kijk door dergelijke lafheid of bangheid moet ik dan soms een emotionele harde noot kraken.

Wie werpt weer de knuppel in het hoenderhok, wie jaagt die gezapigheid weer van stok, wie gaat de kar trekken, wie kan het volk de harde waarheid vertellen en wie is bereid zijn nek uit te steken, om zo de kiezer en het volk betrokkenheid te laten weten.

Slechts één man liet een gehele natie zweten, is men dat nu alweer vergeten, hij gaf een helder en duidelijk voorbeeld, waarom durft men dat toch niet te volgen.