Een lage daad van de Hoge Raad

Bent u toevallig de wijze en trotse bezitter van een aardige stacaravan, waar u jarenlang voor heeft gespaard, die op een prachtige plek staat, waarvoor u jaarlijks netjes heeft betaald, dan heeft u dus nu een probleem.

In het graai en steelparadijs Nederland, heeft de Hoge Raad in al haar onwijsheid besloten dat stacaravans onroerende zaken zijn, nou en zult u denken, die krengen kwamen toch al jarenlang niet meer van hun plaats, niet voor niets heten het stacaravans met nadruk op sta.

Jawel, dat is wel zo, maar door de uitspraak van de Hoge Raad is de ondernemer die de grond aan de mensen verhuurde waarop de caravans staan, ineens ook eigenaar van alle opstallen en moet daarover onroerend zaak belasting (ozb) gaan betalen.

Het gevolg is, dat u uw kostbare vakantieparadijs per ommegaande juridisch en fiscaal kwijt bent aan de exploitant van het terrein en fiscaal deze opdraait voor de OZB die hij weer doorberekent aan zijn gasten.

Aldus voor de fiscus als tolgaarder eerst de fiscale pegulanten incasseert om vervolgens als een echte Haagse roofridder tevens uw familiebezit te confisceren en dan roept de fiscus maar keer op keer leuker kunnen we het niet maken, gemakkelijker wel.

Het is net een grote tovertruuk, eerst sparen of lenen en jarenlang betalen voor uw trotse bezit, even let u niet op en weg is het eigenplekje voor het gezin, dat alles voor het fiscale gewin, menig illusionist zou zich gaarne een dergelijk truuk eigen maken.

De camping eigenaren zijn dus ongewild door deze uitspraak eigenaar geworden van alle stacaravans, maar bovendien ook van de belastingschulden van hun gasten, waarbij om het geheel juridisch rond te maken, de fiscale perikelen van de dus grondeigenaar ook weer de caravan in gevaar brengt, ook uw leuke vakantiestek verdwijnt aldus in de hongerige bek van de staat.

Honderdduizenden Nederlanders word aldus hun vakantieplezier vergald, op een slinkse wijze wordt hen hun bezit ontstolen, want met de uitspraak van de Hoge Raad in de hand kan men in het gehele land nu de caravans confisceren, of de schulden bij de fiscus verhalen zowel bij de eigenaars van de grond, als de ex. bezitter van de caravan, daar wordt je toch even stil van.

Wie bedenkt nu zoiets, dat je voorbij gaat aan de rechten van de bezitter, dat je omwille van een fiscale truuk, de mensen hun trotse en blijde bezit ontneemt, dat je dat op een slinkse wijze hun het recht ontvreemd, dat kan allemaal in dit gekke land.

Ik ben geen jurist of fiscalist, ik ben slechts een simpele bewoner van dit land, alwaar men criminelen in de watten legt, dieven korting op de gestolen waar verleend, moordenaars in het belachelijke hun zin geeft, gevaarlijke verkrachters op de maatschappij als proef loslaat en nu de burger zijn bezit ontneemt, kijk dat vind ik nu vreemd.

Maar ja, welke politieke partij springt voor deze gedupeerden in de bres, wie leest in dit gek geworden land de doorgedraaide overheid eens de les, wie maakt korte metten met dergelijke belachelijke wetten.

Er was eens een spreker, een man met visie, verguisd en gedemoniseerd, die ons heeft geleerd voor jezelf op te komen, te doen wat je zegt en te zeggen wat je denkt, hij wilde deze mallemolen, deze compleet doorgedraaide circusact met heldere en gezonde ideeën weer een menselijke maat geven, helaas hij was er te kort en maar even, hij verloor in zijn strijd het leven.

Wie gaat deze waanzin nu afstoppen, wie gaat nu paal en perk aan deze graaicultuur stellen, ik kan u het helaas niet vertellen, wel dat als honderdduizenden gedupeerden iets van dit gebeuren leerden, zij tijdens de verkiezingen zich eens achter de oren moeten krabben en zich zouden moeten afvragen, wie kan deze waan terugdraaien, wie stopt dit verderfelijke graaien.

Het land wordt niet meer geregeerd, de banen staan massaal op de tocht, de economie zit in het slop, de faillissementen nemen toe, het leven wordt met de maand duurder, de Euro is van ons allemaal, want we voelen het bij de kassa, zodra je de rekening betaal, maar verder is er niets te klagen, gaat alles naar wens en overlegt Wouter Bos nog even met Lodewijk de Waal.

De moraal van dit korte verhaal, ach de politiek belooft immer gouden bergen, ze gaan het anders doen, beter, ze hebben van hun fouten geleerd, maar eenmaal gekozen dan verdwijnen ze in het grote BOS van de BALK en de ellende en vergeten hun beloftes, welke verworden tot loze kreten, maar dat wordt door de kiezer in het stemhokje helaas te vaak vergeten.